Złe (nie)pokoje Anne Plaisance

Dziecko jest lalką, zabawką, przedmiotem, własnością, którą można użytkować dowolnie. Dziecko można zagonić do ciężkiej pracy, wyładować na nim swoje emocje, wykorzystać na inne sposoby. Z dzieckiem łatwo o to, bo jest bezbronne. Także nieświadome ogromu traumy i bagażu, który bedzie musiało taszczyć niemal przez całe życie. Gdy tymczasem ten, który mu to zafundował staje się mistrzem wypierania i zapominania o swojej niegodziwości. Dla wielu, wciąż zbyt wielu dorosłych ludzi, dziecko jest tylko dzieckiem, nigdy CZŁOWIEKIEM. Tak jakby dziecko było osobnym gatunkiem, któremu określone prawa nie przysługują.

Badrooms, podejdź bliżej! - instalacja Anne Plaisance - jest jak wejście do świata tego bezbronnego CZŁOWIEKA i oddanie mu głosu. Stykając się z gablotami, drewnianymi skrzynkami, w których autorka prac umieściła lalki, nagle znajdujemy się w dziecięcym pokoju. Naprawdę nie trzeba wytężać wyobraźni. Niemal słychać jeszcze dźwięk grzechotek, ulubionej pozytywki ukrytej w misiu lub lalce, słodkie słowa, lekko mdły zapach mydełka i szamponu, którym pachną ich włosy... Dziecięce wzruszenia i zachwyty nad światem, naiwność w oczach i świeżość w oglądzie świata, które nagle zabija czyjaś ręka wędrująca do cipki lub siusiaka.

Instalacja Anne Plaisance jest tak pomyślana, by uzyskać to pierwsze złudzenie, że wszystko jest w porządku – lalki w pudełkach są kolorowe i „chyba“ zadowolone, ale gdy tylko zbliżamy się do nich i odczytujemy ich słowa – skargi i lamenty słuszne jak żadne inne – odkrywamy całkiem nowy, bezwzględny wymiar relacji międzyludzkich. Tych najbliższych, łączących ojców z córkami (synami), wujków z bratanicami, siostrzenicami, bratankami i siostrzeńcami. Odkrywamy świat złego dotyku, świat dramatu, który najczęściej wydarza się w rodzinnych domach, a na który zasłonę milczenia spuszcza nawet oko kochającej matki.

Lalki w dziecięcych złych pokojach, w złych domach, w których coś takiego miało miejsce, budzą w nas nasze własne demony. Demony przeszłości. Wspomnienia, które zdawałoby się już dawno porzuciliśmy, nagle zaciskają nam krtań. Wielu z nas, oglądając Badrooms, lalki i ich lamenty, będzie znów musiało stawić czoła dawnej traumie. Bo wbrew pozorom zły dotyk zdarza się częściej niż możemy to sobie wyobrazić.

Instalacja Anne Plaisance, artystki o wielkiej wrażliwości, to trafny sposób na przypomnienie światu, że dziecko jest CZŁOWIEKIEM, którego prawo do godności i nienaruszalności ciała i psychiki jest niezbywalne, ale też niestety od wieków niedostatecznie chronione.

Artur Cieślar

Pisarz
HTML Link CTRL + SHIFT + Lhttp://www.arturcieslar.com

Złe (nie)pokoje Anne Plaisance

Dziecko jest lalką, zabawką, przedmiotem, własnością, którą można użytkować dowolnie. Dziecko można zagonić do ciężkiej pracy, wyładować na nim swoje emocje, wykorzystać na inne sposoby. Z dzieckiem łatwo o to, bo jest bezbronne. Także nieświadome ogromu traumy i bagażu, który bedzie musiało taszczyć niemal przez całe życie. Gdy tymczasem ten, który mu to zafundował staje się mistrzem wypierania i zapominania o swojej niegodziwości. Dla wielu, wciąż zbyt wielu dorosłych ludzi, dziecko jest tylko dzieckiem, nigdy CZŁOWIEKIEM. Tak jakby dziecko było osobnym gatunkiem, któremu określone prawa nie przysługują.

Badrooms, podejdź bliżej! - instalacja Anne Plaisance - jest jak wejście do świata tego bezbronnego CZŁOWIEKA i oddanie mu głosu. Stykając się z gablotami, drewnianymi skrzynkami, w których autorka prac umieściła lalki, nagle znajdujemy się w dziecięcym pokoju. Naprawdę nie trzeba wytężać wyobraźni. Niemal słychać jeszcze dźwięk grzechotek, ulubionej pozytywki ukrytej w misiu lub lalce, słodkie słowa, lekko mdły zapach mydełka i szamponu, którym pachną ich włosy... Dziecięce wzruszenia i zachwyty nad światem, naiwność w oczach i świeżość w oglądzie świata, które nagle zabija czyjaś ręka wędrująca do cipki lub siusiaka.

Instalacja Anne Plaisance jest tak pomyślana, by uzyskać to pierwsze złudzenie, że wszystko jest w porządku – lalki w pudełkach są kolorowe i „chyba“ zadowolone, ale gdy tylko zbliżamy się do nich i odczytujemy ich słowa – skargi i lamenty słuszne jak żadne inne – odkrywamy całkiem nowy, bezwzględny wymiar relacji międzyludzkich. Tych najbliższych, łączących ojców z córkami (synami), wujków z bratanicami, siostrzenicami, bratankami i siostrzeńcami. Odkrywamy świat złego dotyku, świat dramatu, który najczęściej wydarza się w rodzinnych domach, a na który zasłonę milczenia spuszcza nawet oko kochającej matki.

Lalki w dziecięcych złych pokojach, w złych domach, w których coś takiego miało miejsce, budzą w nas nasze własne demony. Demony przeszłości. Wspomnienia, które zdawałoby się już dawno porzuciliśmy, nagle zaciskają nam krtań. Wielu z nas, oglądając Badrooms, lalki i ich lamenty, będzie znów musiało stawić czoła dawnej traumie. Bo wbrew pozorom zły dotyk zdarza się częściej niż możemy to sobie wyobrazić.

Instalacja Anne Plaisance, artystki o wielkiej wrażliwości, to trafny sposób na przypomnienie światu, że dziecko jest CZŁOWIEKIEM, którego prawo do godności i nienaruszalności ciała i psychiki jest niezbywalne, ale też niestety od wieków niedostatecznie chronione.

Artur Cieślar

Pisarz
HTML Link CTRL + SHIFT + Lhttp://www.arturcieslar.com